Perusahaan Kecil dan Sederhana Mikro (PKS) merupakan tulang belakang ekonomi Malaysia, berjumlah 97.4 peratus daripada jumlah perusahaan perniagaan di negara ini.
Itu ialah 1,226,494 perniagaan, di mana 903,174 adalah perusahaan mikro.
PKS menjana 38.2 peratus daripada KDNK Malaysia dan menyediakan pekerjaan untuk 7.3 juta orang, atau 47.8 peratus daripada jumlah tenaga kerja Malaysia, serta lebih banyak lagi dalam sektor tidak formal.
PKS menyumbang lebih daripada RM 124.3 bilion dalam eksport, iaitu 11.7 peratus daripada eksport agregat Malaysia pada 2021.
PKS merupakan kumpulan perniagaan yang paling terjejas semasa PKP Covid-19, yang mana kebanyakannya masih belum pulih sepenuhnya.
Ini tidak benar bagi kebanyakan korporat Malaysia, dan ahli 1.6 juta perkhidmatan awam yang kuat di Malaysia, yang menerima kenaikan gaji tetap pada masa yang sama.
Malaysia seperti kebanyakan negara lain mengalami ekonomi yang menguncup, di mana instrumen dasar monetari seperti kadar faedah tidak membantu PKS kerana banyak yang tidak meminjam melalui institusi formal.
Hutang mereka jauh lebih kompleks, berhutang wang kepada rakan dan saudara mara, dan hutang melalui pemiutang.
Hubungan kebankrapan jelas jatuh ke atas pemilik PKS tersebut, disebabkan oleh julat hutang.
Kebanyakan PKS Malaysia telah menjadi tidak lebih daripada perusahaan ‘walking dead’, di mana mereka tidak mampu untuk berkembang, mendapati sangat sukar untuk menampung kos bulanan, dan tidak mampu untuk ditutup kerana hutang.
Pembiayaan
Institusi kewangan mewakili sumber kewangan utama untuk perniagaan.
Bagaimanapun, kriteria kelayakan adalah di luar jangkauan kebanyakan PKS.
Oleh itu, kebanyakan PKS tidak layak, dan dengan itu tidak dapat menggerakkan perniagaan mereka dengan betul.
Pemberian pinjaman PKS oleh bank kepada PKS sebenarnya telah menurun dari 2014 hingga 2020.
Menurut OECD, hanya 20 peratus pinjaman kepada PKS dibiayai oleh bank.
MSME juga bergelut untuk memenuhi kriteria kredit mikro melalui TEKUN Nasional, dan Amanah Ikhtia Malaysia.
Kebanyakan PKS membiayai diri mereka sendiri melalui simpanan, pinjaman peribadi, rakan dan saudara mara, atau dana daripada sumber lain yang menarik pembayaran balik faedah tinggi.
Jalan modal teroka juga berada di luar jangkauan kebanyakan PKS, kerana ia bukan syarikat permulaan berasaskan inovasi, atau mempunyai sebarang kelebihan daya saing yang menjadi penghalang untuk masuk ke firma lain.
Modal teroka dan juga crowdfunding lebih menjurus kepada permulaan berasaskan inovasi, yang dianggap sebagai PKS pertengahan hingga atasan, yang hanya membentuk 2.0 peratus daripada jumlah keseluruhan PKS.
Ini menyebabkan kebanyakan PKS kekurangan dana untuk modal kerja, pengembangan, pendigitalan dan peningkatan produktiviti.
Sesetengah PKS bahkan tidak dapat membayar gaji bulanan kepada pekerja sehingga pertengahan bulan dan bergelut untuk membayar bahan dan bekalan untuk meneruskan operasi.
Dalam keadaan sedemikian, ramai pemilik hidup dalam kemiskinan dalam perniagaan mereka sendiri, kerana mereka tidak mampu membayar sendiri dan gaji yang mencukupi.
Halangan pasaran untuk masuk
Kerajaan Malaysia telah meletakkan beberapa sekatan luar biasa ke atas PKS membuka dan mengendalikan perniagaan dalam industri terpilih.
Ini adalah halangan institusi untuk masuk ke pasaran.
Bagi syarikat bukan Bumiputera menjalankan pemasaran pelbagai peringkat, modal berbayar minimum yang diperlukan ialah RM 1,500,000 (RM 500,00 untuk syarikat 100 peratus Bumiputera).
Untuk pemasaran satu peringkat, atau perniagaan jualan pesanan pos, RM 500,000 diperlukan untuk syarikat bukan Bumiputera, dan RM 100,000 diperlukan untuk syarikat Bumiputera.
Ini meletakkan pemasaran langsung dan saluran pemasaran pesanan pos di luar jangkauan kebanyakan PKS.
Bagi syarikat yang mengeluarkan makanan, kosmetik atau ubat tradisional, pensijilan GMP dan HACCP penuh diperlukan, yang menelan belanja ratusan ribu Ringgit untuk dipatuhi.
Produk tradisional juga memerlukan pendaftaran farmaseutikal penuh, yang menghapuskan industri kotej minyak gamat di Langkawi, pada 1990-an.
Tiada sistem pensijilan kelas industri kotej di Malaysia, seperti negara ASEAN yang lain.
PKS tidak mampu untuk memasuki pasaran ini.
Sistem Permit Diluluskan (AP), atau sistem permit import yang lapuk masih wujud di Malaysia untuk pelbagai jenis barangan.
Pemerhatian selama ini menunjukkan bahawa ini telah memberi manfaat kepada kumpulan elit, dengan kos usahawan kecil.
Ini meningkatkan kos barangan dan menyekat kemasukan ke beberapa pasaran.
Terdapat juga sekatan ekuiti berasaskan kaum untuk jenis perniagaan tertentu seperti penghantaran barang dan ejen kastam.
Borang baharu mestilah 51 peratus milik Bumiputera melainkan milik asing.
Ini menyekat kemasukan ke dalam beberapa industri dan merupakan kelemahan kepada syarikat bukan Bumiputera.
Pasaraya, supermarket dan hypermarket Malaysia menuntut barisan baharu dan yuran promosi yang besar, yang boleh menelan belanja sehingga 50 peratus daripada jualan untuk PKS kecil.
Ini adalah kos larangan untuk PKS yang menghasilkan rangkaian kecil produk.
Di samping itu, kebanyakan kedai runcit menuntut kitaran pembayaran selama 90 hari yang menjejaskan kecairan perniagaan kecil dengan teruk.
Semua faktor di atas sangat mengehadkan keupayaan PKS untuk mencari dan membangunkan pasaran mereka sendiri.
Pembaharuan ekonomi Madani
Dalam rangka kerja dasar ekonomi Madani baru-baru ini, perdana menteri Anwar Ibrahim bulan lepas membentangkan rancangan untuk PKS.
Pembaharuan ekonomi Madani baharu memberi perhatian khusus kepada PKS, membawa RM 100 juta untuk pendigitalan, RM 200 juta untuk pembangunan pasaran, dan program pembangunan syarikat peringkat pertengahan, dan RM 400 juta dalam pembiayaan mikro tambahan.
Walau bagaimanapun, masaalah akan berada dalam butiran bagaimana PKS boleh mengakses dana ini, dan sama ada dana ini benar-benar akan sampai kepada perusahaan yang memerlukan.
Nampaknya mikro PKS akan rugi.
Sementara kerajaan dan GLC yang dilantik akan melabur RM 1.0 bilion untuk memadankan dana swasta dalam syarikat permulaan, terutamanya usahawan teknologi, sebahagian besar PKS, akan berada di luar kriteria untuk pemberian ini.
Isu utama dengan rancangan ekonomi Madani ialah ia tidak menjalankan audit situasional dengan betul ke atas stok PKS sedia ada untuk benar-benar mengetahui keperluan mereka.
Pemberian geran dan pemberian telah datang dari atas ke bawah.
Setakat ini, majoriti PKS adalah operasi ‘tangan ke mulut’, dan memerlukan set alat dan pembaharuan yang sama sekali berbeza untuk membolehkan mereka memperoleh semula daya apungan dan berpotensi berkembang.
Program sedemikian boleh termasuk;
· Akses kepada pendidikan sambilan di luar waktu perniagaan tentang kemahiran berkaitan yang diperlukan untuk memulakan, mengendalikan dan mengembangkan perniagaan,
· Memindahkan sumber kewangan mikro baharu ke dalam komuniti melalui pembangunan koperasi simpanan dan pinjaman, yang dikendalikan oleh komuniti sendiri,
· Bergerak daripada pendekatan inovasi melalui teknologi, ke arah inovasi melalui idea baharu untuk mewujudkan lebih banyak kepelbagaian perniagaan dalam PKS,
· Fokus pada pembangunan aktiviti menambah nilai dalam perniagaan, dan bukannya fokus pada meningkatkan produktiviti melalui Industri 4.0. inisiatif. Menambah nilai kepada aktiviti semasa akan membawa manfaat yang lebih besar kepada PKS, daripada memberi tumpuan kepada orientasi produktiviti. Ini akan menjadikan PKS lebih tangkas,
· Fokus pada teknologi yang sesuai sebelum terjun ke Industri 4.0. teknologi yang hanya mampu dimiliki oleh segelintir PKS, dan
· Lakukan pembaharuan yang diperlukan untuk menyelesaikan masalah yang dinyatakan di atas, supaya ekonomi boleh dinyahkawalseliakan lagi untuk faedah orang perniagaan kecil.
Murray Hunter